Wiem, że burzę stereotyp foliowych klaserów, które obowiązkowo muszą niszczyć monety. Czytałem na jednym z blogów negatywną opinię o takich klaserach jednego z kolekcjonerów. Autor opinii uczciwie przyznał się, że kupił klaser na początku lat 90-tych, kiedy nasi rodzimi producenci dopiero raczkowali w produkcji klaserów do monet. Nie wystarczy pierwsza z brzegu przezroczysta folia plastikowa, by wyprodukować klaser (a tak wtedy w Polsce robiono). W ten sposób wytwarzać można buble a powodem takiego stanu rzeczy była niewiedza. Przechowuję swoje zbiory w klaserze niemieckiej firmy Leuchtturm (Latarnia Morska), która jest na rynku od 1917 roku. Działa w Niemczech, Belgii, Holandii, Szwajcarii, Austrii, USA i Kanadzie i cieszy się światową marką. Odwiedziłem bardzo profesjonalną stronę internetową firmy, która mieści się w kilku okazałych budynkach. Są tam hale produkcyjne i biura projektowe. Naprawdę robi wrażenie. Leuchtturm oświadcza, że folie użyte do produkcji kart na monety są pozbawione zmiękczaczy i związków kwasowych. Są chemicznie obojętne dla monet. Nie jest to więc jakiś garażowy zakład, który po upadku PRL-u wyczuł koniunkturę i trzaskał klasery z byle czego, byle dużo i byle zarobić, a o problematyce przechowywania monet nie miał pojęcia. To te klasery zepsuły opinię o klaserach do monet. Sam tego doświadczyłem.
Czy można wierzyć zapewnieniom markowej firmy, która od dziesiątków lat produkuje klasery filatelistyczne i numizmatyczne (także holdery, kapsle, kasety itd.)? Sądzę, że tak, gdyż kolekcjonerski rynek niemiecki, szwajcarski, belgijski, amerykański i kanadyjski, jest bardzo, bardzo wymagający. A na dodatek niezwykle skuteczny w reklamowaniu bubli (możemy im tego pozazdrościć). Zatem gdyby Leuchtturm produkował liche klasery do monet, to już dawno zakończyłby karierę.
Leuchtturm jest drogi. To prawda, ale wart ceny. Nie czarujmy się, to co jest tanie, jest gorsze. Dobre surowce kosztują. Z lichych, tanich surowców będą liche wyroby.
Zbigniew Ciarkowski
