Wraz z 1 funtem zbójnickim z Krynicy Górskiej I wyemitowano również:
- 1 funt zbójnicki z Krynicy Górskiej II,
- 1 funt zbójnicki z Beskidów,
- 1 funt zbójnicki z Piwnicznej i
- 1 funt zbójnicki z Muszyny.

Krynica-Zdrój (do 31 grudnia 2001 roku Krynica, spotykana nieformalna nazwa Krynica Górska[potrzebne źródło] – w odróżnieniu od Krynicy Morskiej – jest błędna) – miasto w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Krynica-Zdrój. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego. . Według danych z 31 grudnia 2006 miasto liczyło 12 868 mieszkańców.
Nazwa miejscowości Krynica-Zdrój pisana z łącznikiem (dywizem) jest formą zatwierdzoną urzędowo. Forma nazwy pisana bez łącznika, tzn. Krynica Zdrój, jest natomiast formą potoczną.

Herb Krynicy-Zdroju - ilustracja: WIKIPEDIA

Miasto położone jest w Beskidzie Sądeckim, w dolinie potoku Kryniczanka i jego dopływów. Krynicę otaczają wzgórza Góry Parkowej, Krzyżowej, Jasiennika.

Wieś założona w 1547 roku przez Danka z Miastka (obecnie Tylicz) jako Krzenycze. Od początku istnienia do pierwszego rozbioru wchodziła w skład tzw. Kresu Muszyńskiego należącego do biskupów krakowskich.
W 1793 r. austriacki urzędnik Franciszek Stix von Saunbergen zakupił tu ziemię ze źródłem wody mineralnej z myślą o założeniu zdrojowiska. Powstały pierwsze domy zdrojowe, ale gwałtowny rozwój nastąpił dopiero po 1856 roku dzięki działalności prof. Józefa Dietla. W roku 1877 kuracjuszy przyjmowało 11 domów uzdrowiskowych oraz w 64 domach prywatnych, w tym samym okresie powstała Komisja Zdrojowa. U schyłku stulecia Krynickie Zdroje odwiedzało blisko 6000 kuracjuszy rocznie. Dalszy prężny rozwój uzdrowiska przypada na pierwsze lata XX wielu, powstają nowe wille i pensjonaty. w tym też okresie odkrył i przebadał prof. Rudolf Zuber – Perłę uzdrowisk europejskich wodę leczniczą Zuber – najsilniejsza woda lecznicza w Europie. W roku 1911 doprowadzona została linia kolejowa co spowodowało napływ nowych kuracjuszy, w tym samym roku Krynica uzyskała prawa miejskie. W rok przed wybuchem II wojny światowej Krynicę odwiedzało rocznie 38000 osób. W styczniu 1937 r. w Krynicy bawiła w podróży poślubnej przyszła królowa Holandii, księżniczka Juliana wraz z mężem księciem Bernardem[4]. W okresie od stycznia 1944 do lutego 1945 Krynica była siedzibą ordynariusza apostolskiego Łemkowszczyzny Ołeksandera Małynowśkiego. Pod okupacją Krynica znajdowała się do 18 stycznia 1945 roku. Wycofujący się Niemcy zabrali praktycznie wszystkie urządzenia, a wkraczające wojska Armii Czerwonej doszczętnie zdewastowały, co pozostało. Krynica z wojny odrodziła się tak naprawdę pod koniec lat pięćdziesiątych.
Poza istniejącą już koleją ziemno-linową z 1937 roku na Górę Parkową w 1997 roku uruchomiono kolejkę gondolową na Jaworzynę (1114 m n.p.m.), która może przewieźć 1200 osób na godzinę. Dzięki tej inwestycji Krynica-Zdrój stała się dużym ośrodkiem narciarskim.

Muzeum Nikifora – muzeum w Krynicy-Zdroju, w którym zgromadzono obrazy i pamiątki po słynnym malarzu-prymitywiście, Nikiforze Krynickim. Muzeum ulokowane jest w drewnianym budynku "Romanówka" w centrum Krynicy, przy Bulwarach Dietla, tuż za Starą Pijalnią. Do budynku prowadzi mostek ponad potokiem Kryniczanka. Muzeum to jest oddziałem Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu.
Muzeum otwarte zostało w 1995 r., co zostało uznane za największe wydarzenie w muzealnictwie w tym roku. Zgromadzono tu 77 prac artysty i jego bardzo skromny warsztat pracy (na który składały się: skrzynia z pędzlami i pieczątki, którymi podbijał swoje obrazki), zdjęcia artysty, a także książki polskie i zagraniczne opisujące jego twórczość, katalogi, zaproszenia na wystawy.
Na budynku muzeum piękna płaskorzeźba przedstawiająca artystę. Płaskorzeźby i rzeźby poświęcone Nikiforowi Krynickiemu usytuowane są jeszcze w wielu innych miejscach Krynicy, np. w Pijalni Głównej, czy w parku przy alei prowadzącej do Pijalni wód Jan i Józef.
Sam budynek muzeum – willa Romanówka – został wybudowany w połowie XIX wieku jako pensjonat wypoczynkowy w tzw. „szwajcarskim stylu”, bardzo charakterystycznym dla budowanych w tamtym czasie obiektów w Krynicy. Jest konstrukcji zrębowej, oszalowany malowanymi deskami, kryty blachą, symetryczny, parterowy z półpiętrem. W środku znajduje się głęboki półcień podparty profilowanymi słupami. Nad drzwiami i oknami umieszczone są trójkątne, drewniane naczółki.
Budynek, do 1990 roku, fukcjonował jako pensjonat przy ul. K. Pułaskiego. Później został rozebrany, poddany konserwacji i zmontowany na nowo na obecnym miejscu. Obecnie, jest to obiekt zabytkowy i znajduje się na małopolskim szlaku architektury drewnianej.

Muzeum Nikifora w Krynicy-Zdroju - fotografia: WIKIPEDIA