2000 złotych - Bolesław Śmiały
Jeśli chcesz dodawać kolejne pozycje do swojej kolekcji skorzystaj z konta Premium - konto możesz kupić <TUTAJ>
Dla kont zwykłych możliwe jest zarządzanie kolekcją tylko do 10 wpisów.
Konto Premium możesz kupić <TUTAJ>
Pytania? Sugestie? Zapraszamy tutaj do dyskusji.
Bolesław II Śmiały, zwany również Szczodrym (ur. ok. 1040 r., zm. 2 lub 3 kwietnia 1081 lub 1082), syn Kazimierza I Odnowiciela i Dobroniegi Marii, córki księcia kijowskiego Włodzimierza Wielkiego; brat Władysława I Hermana. Uważany za jednego z najbardziej utalentowanych władców z dynastii Piastów.
Od 1058 r. książę, od 1076 r. król Polski. Kontynuował odbudowę organizacji państwowej Polski. Interweniował w spory dynastyczne na Węgrzech, udzielając w 1060 r. poparcia późniejszemu Beli I przeciwko jego bratu Andrzejowi, a po śmierci Beli I w 1063 r. występując zbrojnie w obronie praw do tronu jego syna Gejzy. Mimo poparcia Bolesława Gejza uzyskał w 1064 r. jedynie własną dzielnicę nad Cisą, a Węgry - gdzie utwierdził swą władzę sprzymierzony z cesarstwem Salomon - weszły w orbitę wpływów niemieckich (sojusz z Węgrami został nawiązany ponownie dopiero w 1074 r., po objęciu tronu węgierskiego przez Gejzę).
Bolesław toczył również wojny z Czechami, spowodowane zaprzestaniem ok. 1060 r. płacenia przezeń trybutu ze Śląska, a także udzieleniem schronienia na polskim dworze księcia czeskiego Jaromirowi, zbuntowanemu przeciwko panującemu w Czechach Wratysławowi. Poprawie napiętych stosunków polsko-czeskich miało służyć małżeństwo zawarte w 1062 r. pomiędzy siostrą Bolesława, Świętosławą a Wratysławem; porozumienie to okazało się jednak nietrwałe. Bolesław utracił w tym czasie Pomorze Wschodnie.
W 1069 r. Bolesław wyprawił się na Ruś, przywracając do władzy wygnanego z Kijowa Izasława, męża swej ciotki Gertrudy Mieszkówny. Po powrocie z wyprawy ruskiej Bolesław zajął się ponownie sprawami polityki zachodniej. Wznowione w latach 1070-1071 walki polsko-czeskie zostały przerwane na skutek interwencji króla niemieckiego Henryka IV, jednak już w 1072 r. Bolesław podjął ponowną wyprawę do Czech. Od wyprawy odwetowej Henryka IV uchronił Bolesława jedynie bunt Sasów, jaki w 1073 r. wybuchł w Niemczech.
W 1077 r. wmieszał się ponownie w spory dynastyczne na Węgrzech, interweniując (po śmierci Gejzy) na rzecz oddanego sobie Władysława. W tym samym roku podjął również wyprawę na Ruś, wprowadzając ponownie na tron kijowski księcia Izasława; w drodze powrotnej zajął Grody Czerwieńskie (Czermno). W sporze między papieżem Grzegorzem VII a cesarzem Henrykiem IV o inwestyturę opowiedział się po stronie Stolicy Apostolskiej, co zapewniło mu poparcie papiestwa dla jego polityki ruskiej i węgierskiej, a także umożliwiło przeprowadzenie w 1076 r. koronacji na króla Polski, czym ostatecznie uniezależnił się od cesarstwa.
Bolesław odnowił organizację Kościoła w Polsce, która ucierpiała na skutek reakcji pogańskiej w latach 30-tych XI w. (potwierdzono metropolitalny charakter Gniezna, obsadzono wakujące diecezje, utworzono biskupstwo w Płocku). Król był również fundatorem licznych klasztorów benedyktyńskich, m.in. w Tyńcu, Mogilnie, Płocku i Wrocławiu. Jednak ustawiczne wojny prowadzone przez Bolesława i związane z nimi koszty, a także polityka władcy ograniczająca wpływy możnowładztwa wywoływały w kraju niezadowolenie, które po zabiciu biskupa krakowskiego Stanisława przekształciło się w 1079 r. w bunt możnych. Bolesław został wygnany z kraju; wraz z żoną i synem Mieszkiem schronił się na Węgrzech, gdzie zmarł. Nie jest znane miejsce jego pochówku; późnośredniowieczne podania lokowały jego grób na szlakach pielgrzymkowych do Rzymu, m.in. w Ossiach w Karyntii lub Wilten k. Innsbrucku.