Okres panowania Bolesława Śmiałego (1058-1079) przynosi duże zmiany dla polskiego mennictwa. Kończy się epoka denarów ciężkich, ich miejsce zajmują denary lekkie. Po stagnacji polskiego mennictwa z okresie panowania dwóch poprzednich władców, "stempel menniczy" Bolesława Śmiałego zaczyna przynosić dochód władcy, a w Polsce zaczyna dominować rodzima waluta.

Państwo polskie nie powstało z dnia na dzień. Pierwszy historyczny władca Polski - Mieszko I dokończył to co dużo wcześniej rozpoczęli jego poprzednicy. Wraz z rozwojem państwowości rozrastał się handel a razem z nim ewoluował system pieniężny - wtedy to właśnie rozpoczęła się pasjonująca historia mennictwa polskiego, które trwa do dziś.

Podwaliny dla polskiego pieniądza
W pierwszych latach panowania Mieszka I, wraz powstawaniem nowych ośrodków miejskich, doszło do bardzo dynamicznego rozwoju handlu. Dzięki licznym kupcom wędrowcom, w obiegu znajdowała się duża ilość obcej waluty, wśród której przeważały monety arabskie. Równocześnie bardzo głęboko zakorzenione było używanie pieniądza towarowego. Było to nic innego jak typowy handel wymienny, lub stosowanie tzw. "płacidła", czyli środka płatniczego w postaci wyrobów takich jak płótno, bursztyn, futro i inne. Każdemu płacidłu przypisany był określony odpowiednik pieniężny (odpowiednia ilość srebra). Z czasem rola pieniądza towarowego stopniowa malała. Kolejnym ważnym środkiem płatniczym było srebro w postaci prętów, sztabek i bryłek.

Bolesław Choroby był bezpośrednim kontynuatorem dzieła swojego ojca, jakim było umacnianie i ciągłe budowanie państwa polskiego. Aby to wypełnić musiał silnie wspierać również działalność menniczą, która była jednym z wyznaczników suwerenności państwa.

Czy dzięki produkcji monetarnej udało mu się wzmocnić pozycję Polski na arenie międzynarodowej?