Numizmatyczne obrazki z Konina i okolic

Powiat koniński – powiat w Polsce (województwo wielkopolskie), przywrócony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Konin. Powiat zajmuje powierzchnię 1578,7 km² i jest czwartym, co do wielkości powiatem w województwie oraz jednym z większych w kraju. Zajmowany teren wchodzi w skład pasa nizin w obrębie Niziny Wielkopolskiej. W centralnej części powiatu rozpościera się szeroka dolina Warty. Na północ i południe od niej, wznoszą się zróżnicowane obszary wysoczyzn, na północy dodatkowo urozmaicone przez 23 jeziora polodowcowe.

Podział administracyjny powiatu:

- gminy miejsko-wiejskie: Golina, Kleczew, Rychwał, Sompolno, Ślesin;
- gminy wiejskie: Grodziec, Kazimierz Biskupi, Kramsk, Krzymów, Rzgów, Skulsk, Stare Miasto, Wierzbinek, Wilczyn;
- miasta: Golina, Kleczew, Rychwał, Sompolno, Ślesin.

     

Numizmatyczna wędrówka po powiecie konińskim (wyjatkiem bedzie Tuliszków, który leży w powiecie tureckim) to tradycyjnie krótkie wizyty w poszczególnych jego miejscowościach. Niestety tylko w tych, dla których ilustracją są wyemitowane numizmaty z nimi związane. Serdecznie zapraszam do udziału w tej skromnej wycieczce ich śladem.

   

1 – KONIN

Konin, rynek – fotografia: WIKIPEDIA

Konin – miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, położone w Dolinie Konińskiej, nad rzeką Wartą. Siedziba powiatu konińskiego. Według danych GUS z czerwca 2012 roku, w mieście zameldowanych jest 78 008 mieszkańców. Konin historycznie był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Obecnie jest największym ośrodkiem przemysłowym Konińskiego Zagłębia Węgla Brunatnego.
Przez miasto przebiega autostrada A2 wschód – zachód, łącząca Warszawę z Poznaniem i będąca częścią międzynarodowej trasy Berlin – Moskwa. Miasto przecina także droga krajowa nr 25 z północy na południe (Bydgoszcz – Kalisz). Przebiegająca przez Konin magistrala kolejowa Berlin – Moskwa oraz port rzeczny na Warcie, który poprzez sieć jezior i kanałów łączy miasto z wybrzeżem Bałtyku – stwarzają dodatkowe możliwości wykorzystania alternatywnych środków transportu.
W Koninie rokrocznie odbywa się Koniński Festiwal, który jest największą imprezą dziecięcą w Polsce i jedną z największych w Europie. Co roku na festiwalu gości 2000 – 2500 młodych artystów z kraju i zagranicy.

Logo konińskiego festiwalu

Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Konina pochodzą sprzed 10 tys. lat. Tak dawniej jak i dziś okolice miasta są ważnym węzłem komunikacyjnym łączącym północ kraju z południem i wschodnią część z zachodnią. O tym, że zawsze przez Konin przebiegały ważne szlaki handlowe świadczy dumnie wznoszący się w centrum dawnego Konina słup drogowy z XII wieku, wyznaczający niegdyś połowę drogi między Kaliszem a Kruszwicą. Najważniejszą osadą było Stare Miasto z romańskim kościołem parafialnym. To ono dało początek Koninowi lokowanemu na prawie magdeburskim na wzór Kalisza około 1293 roku. Odtąd Konin położony na wyspie, w korycie Warty, był grodem strzegącym brodu przez rzekę. Los miasta był zwierciadlanym obiciem historii kraju począwszy od 1331 roku, kiedy to Krzyżacy doszczętnie zniszczyli miasto. Odbudowane przez króla Kazimierza Wielkiego (1333-1370) i otoczone murem miejskim wraz z dwoma bramami, Kaliską i Toruńską, strzegło przepraw na szlaku wiodącym do innych miast. Konin stał się siedzibą powiatu sądowego, a koniński zamek siedzibą starosty oraz centrum administracyjnym i gospodarczym najbliższej okolicy. W następnych stuleciach w mieście prężnie rozwijało się rzemiosło, które świadczyło o ekonomicznej kondycji miasta. Już wtedy Konin był ważnym ośrodkiem kultury i nowych prądów religijnych, a także medycyny. Na przełomie XVI i XVII w. działali tu dwaj wybitni doktorzy padewscy, fundator najstarszej w Polsce katedry anatomii i botaniki lekarskiej Uniwersytetu Krakowskiego Jan Zemełka i Kacper Blewski. Pomyślny rozwój miasta został zahamowany w XVII stuleciu. W 1628 roku wybuchła trwająca trzy lata epidemia, która zdziesiątkowała ludność, dalsze klęski przyniósł potop szwedzki, pożary i kolejne epidemie. Po upadku Księstwa Warszawskiego Konin znalazł się w granicach Królestwa Kongresowego. Najgroźniejsze w skutkach powstanie styczniowe (1863) przebiegło tu w szczególnie ostrej, krwawej formie, znaczone licznymi bitwami i represjami. Po okresie Królestwa Polskiego miasto na długie lata straciło znaczenie centrum regionu.
Odzyskanie niepodległości w 1918 r. nie przyniosło oczekiwanej poprawy sytuacji gospodarczej. W mieście nie było wodociągów i kanalizacji, a mieszkańcy boleśnie odczuli skutki kryzysów ekonomicznych z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych. Ożywienie przyniosło dopiero otwarcie linii kolejowej łączącej Poznań z Warszawą i budowa kanału Warta – Gopło.
W czasie II Wojny Światowej Konin znalazł się na obszarze ziem włączonych do III Rzeszy, w ramach tzw. Kraju Warty. Jednocześnie został siedzibą hitlerowskich władz powiatowych. W okolicznych lasach hitlerowcy dokonali masowych mordów ludności polskiej wyznania starozakonnego. W latach 1975-1998 miasto wojewódzkie (województwo konińskie).

Konin - ratusz miejski; kościół św. Andrzeja (Konin-Gosławice) – fotografie: WIKIPEDIA

Zabytki Konina: romański słup drogowy z XII w.; drogowskaz - wykuty z piaskowca brzezińskiego, wyznaczający połowę drogi między Kaliszem a Kruszwicą, obecnie koło kościoła; gotycki kościół św. Bartłomieja (XIV/XV w.); zespół klasztoru Reformatów (XVIII w., barokowy); synagoga z 1832 r.; kościół ewangelicki (XIX w.); budynek dawnych jatek miejskich, z kolumnami doryckimi, zbudowany na planie podkowy w 1. połowie XIX w. na zapleczu ratusza; ratusz klasycystyczny z początku XIX w., z drewnianą wieżyczką, z której w południe rozlega się hejnał; domy z XVIII-XIX w., m.in. dom Jana Zamełki z XVI/XVII w. z izbą o sklepieniu kolebkowo-krzyżowym i współczesnymi tablicami pamiątkowymi.

Konińskie numizmaty:

A – 2 ZŁOTE (2008) / KONIN – Seria: MIASTA W POLSCE (Romański słup drogowy z XII w.)

Emitent: Narodowy Bank Polski; Mennica Polska S.A. - Warszawa; emisja: 05.02.2008 r.;
materiał: GOLDEN NORDIC (CuAl5Zn5Sn1); średnica: 27 mm; masa: 8,15 g; nakład: 1 100 000 szt.,
projekt: Ewa Tyc-Karpińska (awers), Andrzej Nowakowski (rewers)

Awers: w centralnej części wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej; z prawej strony napis: 2 ZŁ; u góry półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA oraz oznaczenie roku emisji: 2008; poniżej orła stylizowany fragment muru miejskiego z blankami oraz z bramą o rozwartych wrotach, z uniesioną kratą w prześwicie; pod lewą łapą orła znak mennicy.
Rewers: wizerunek słupa milowego z 1151 r.; z lewej i z prawej strony słupa stylizowane wizerunki drzew; u góry półkolem napis: KONIN.
Rant: ośmiokrotnie powtórzony napis: NBP, co drugi odwrócony o 180 stopni, rozdzielony gwiazdkami.

Konin to osada istniejąca co najmniej od II wieku p.n.e. Prowadził tędy szlak handlowy zorganizowany przez Celtów, a następnie przejęty i rozwinięty przez Rzymian. Prawdopodobnie główna gałąź szlaku bursztynowego prowadziła z Rzymu przez  naddunajskie  faktorie,  Czechy i Morawy, Śląsk do Opola a dalej do wybrzeży Bałtyku przez Kalisz i przeprawę przez rzekę Wartę w rejonie Konina.

Słup milowy uznawany za najstarszy znak drogowy w kraju

Słup mieści się przy kościele św. Bartłomieja w tzw. starym Koninie. Inskrypcja na nim głosi, że został ufundowany przez komesa Piotra w 1151 r. Pierwotnie (do 1828 r.) umiejscowiony był w okolicach konińskiego zamku na obecnym pl. Zamkowym, dawniej zwanym Rynkiem Garncarskim. Wskazywał połowę drogi z Kalisza do Kruszwicy.

    

B – 4 KONIE (2010)

Moneta lokalna wyemitowana z okazji Dni Konina 2010.

Emitent: Miejska Biblioteka Publiczna w Koninie, producent: Mennica Śląska w Pszczynie,
czas obowiązywania: 2010-05-16 - 2010-11-30, projektant: Robert Krakowiak,
materiał: golden nordic, średnica: 30,88 mm, waga: 12,3 g, nakład: 20 000 szt.

Awers: centralnie, w otoku trasa szlaku bursztynowego z zaznaczonym Koninem, opisanym nazwą w poziomie, w dwóch wierszach: SETIDAVA / (KONIN), u góry trasy Morze Bałtyckie, opisane w poziomie: BALTICMARE, u dołu napis półkolem, w dwóch wierszach: WAŻNE DO / 30.11.2010 R., na obrzeżu, kołowo napisy: od lewej strony, ku górze - SZLAK BURSZTYNOWY, od góry, do lewej strony - AMBER ROAD i u dołu - KONIN, napisy oddzielone od siebie stylizowanymi ćwiekami.
Rewers: centralnie, w otoku Most Unii Europejskiej w Koninie, u dołu napis w dwóch wierszach: 4 (w poziomie), KONIE (półkolem), na obrzeżu, kołowo napisy: od lewej strony, ku górze - I LIKE MY CITY, od góry, do lewej strony - LUBIĘ MOJE MIASTO i u dołu - KONIN, napisy oddzielone od siebie stylizowanymi ćwiekami.

Most Unii Europejskiej – most drogowy przez rzekę Wartę w Koninie w województwie wielkopolskim w ciągu drogi krajowej nr 25. Most wantowy podwieszony na pylonach jest drugą przeprawą przez rzekę Wartę w mieście.
Most z estakadami dojazdowymi nad Doliną Warty o długości 3400 metrów wybudowany został przez konsorcjum Hydrobudowa-6, Warszawskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych i Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych w latach 2006-2007.
Koszt budowy mostu wraz z nowym odcinkiem drogi krajowej numer 25 wyniósł ok. 200 mln zł i w 75% współfinansowany był z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Most oddany do użytku 15 grudnia 2007 roku otrzymał uchwałą Rady Miasta Konina nazwę Unii Europejskiej.

Most Unii Europejskiej w Koninie - fotografia: WIKIPEDIA

  

C – 4 KONIKI (2010)

Moneta lokalna wyemitowana z okazji Dni Konina 2010.

Emitent: Miejska Biblioteka Publiczna w Koninie, producent: Mennica Śląska w Pszczynie,
czas obowiązywania: 2010-05-16 - 2010-11-30, projektant: Rafał Pękacki,
materiał: golden nordic, średnica: 30,88 mm, waga: 12,3 g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: centralnie pomnik konia z konińskiego rynku, z jego lewej strony duży nominał pisany cyfrą: 4, pod nim napis w dwóch wierszach, w poziomie: WAŻNE DO / 30.11.2010 R., u dołu monety napis półkolem: KONIKI, z prawej strony pomnika herb miasta Konin, pod herbem napis w poziomie: KONIN.

W 2009 r. koniński rynek (Plac Wolności) wzbogacił się o nietypową rzeźbę. W narożniku stanął czarny pomnik konia (lub konioczłowieka, jak jest inaczej nazywany). Wzbudzający początkowo kontrowersje, doskonale wkomponował się w architekturę placu i stał się ciekawym obiektem fotografii. Pomnik ufundowała konińska firma Konimpex, która w ten sposób uczciła jubileusz swój oraz Przeglądu Konińskiego.

Pomnik konia na konińskim rynku - fotografia: polskaniezwykla

  

D – XL SETIDAVA

Moneta lokalna wyemitowana z okazji Dni Konina 2010.

Emitent: Miejska Biblioteka Publiczna w Koninie, producent: Mennica Śląska w Pszczynie,
czas obowiązywania: 2010-05-16 - 2010-11-30, projektant: Jan Bartniak, prezes konińskiego
oddziału Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego, średnica: 30,88 mm,
materiał: srebro (Ag.925), waga: 14 g, nakład: 1000 szt.

Awers: centralnie, w otoku trasa szlaku bursztynowego z zaznaczonym Koninem, opisanym nazwą w poziomie: SETIDAVA / (KONIN), napis w poziomie: Aquileia, u dołu trasy, z prawej strony trasy, herb miasta Konin, u dołu monety napis w dwóch wierszach, w poziomie: honorowane do / 30.11.2010, na obrzeżu, kołowo napis od lewej strony, ku górze i do dołu: według Klaudiusza Ptolemeusza.
Rewers: centralnie stylizowana „rzymska moneta”, po lewej nominał pisany cyfra rzymską, w poziomie: XL, u góry stylizowanej monety nazwa półkolem: Setidava, u dołu Argenium, od góry monety, do prawej strony półkolem napis: Europejski Szlak Bursztynowy podkreślony łańcuchem ze stylizowanych ćwieków, u dołu monety napis: KONIN pomiędzy dwoma stylizowanymi znakami „+”.

   

2 – ŚLESIN

Ślesin z lotu ptaka – fotografia: http://www.irontriathlon.pl/

Ślesin – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie konińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ślesin. Do 1954 roku siedziba gminy Sławoszewek. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. konińskiego. Według danych z 31 grudnia 2009 roku miasto liczyło 3182 mieszkańców. Położone jest nad Jeziorem Ślesińskim oraz Jeziorem Mikorzyńskim. W Ślesinie znajduje się kąpielisko i ośrodek wypoczynkowy dla Konińskiego Zagłębia Węgla Brunatnego.
Według legendy nazwa miasta pochodzi od imienia rodu Szleszy, który zasiedlił we wczesnym średniowieczu okoliczne pola nad jeziorem. Przez wieki ulegała ona przekształceniom – Sleszyn, Slessyno, Szlyeszyno, Sliesin, by od 1889 roku ustalona została oficjalna, obowiązująca dzisiaj wersja nazwy. Niemiecka nazwa miasta to Schlüsselsee, którą można odnieść do miasta położonego nad „kluczowym (znaczącym) jeziorem”.
Ślesin wzmiankowany był w początkach XIII w. jako wieś, własność biskupów poznańskich. W 1358 roku uzyskał prawa miejskie z nadania Kazimierza III Wielkiego. Od 1793 roku w zaborze pruskim, w latach 1807-1815 w Księstwie Warszawskim, następnie w Królestwie Polskim. W latach 1870-1921 pozbawiony praw miejskich. Mieszkańcy Ślesina brali udział w powstaniu wielkopolskim (1918-1919).

Zabytki Ślesina: kościół parafialny (ok. 1900). W pobliżu, na przesmyku pomiędzy Jeziorami Ślesińskim i Mikorzyńskim, łuk triumfalny (1812) na cześć Napoleona I.

Ślesińskie numizmaty:

A – 4 HOBKI (2008) - Łuk Napoleona w Ślesinie

Emitent: Urząd Miasta i Gminy w Ślesinie, producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa,
czas obowiązywania: 2008-10-07 - 2008-12-31, projektant: Jan Bartniak, Paweł Cisławski,
materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Awers: u dołu herb miasta Ślesin, nad nim insygnia królewskie: korona, berło i jabłko, u góry półkolem napis: ŚLESIN - MIASTO W WIELKOPOLSCE, po prawej stronie herbu daty w dwóch wierszach: 1358 / 2008.
Rewers: Brama Napoleona w Ślesinie, nad nią napis: 4 HOBKI, z lewej strony bramy napis w poziomie: MET i znak mennicy warszawskiej, z lewej strony monety napisy w dwóch wierszach: HONOROWANE DO 31.XII.2008 / MIASTO I GMINA ŚLESIN.

Łuk Napoleona w Ślesinie – jest łukiem triumfalnym znajdującym się w Ślesinie, przy drodze do Sompolna. Łuk został wzniesiony przez mieszkańców Ślesina w 1812 roku, ku czci księcia warszawskiego Fyderyka Augusta.

Łuk Napoleona w Ślesinie – fotografia: WIKIPEDIA

Łuk składa się z głównej, zamkniętej półkoliście arkady i dwóch niższych, bocznych przejść dla pieszych. Elewacje łuku zdobione są lizenami, które kończą głowice jońskie. Nad schodkowym szczycie łuku znajduje się figura orła napoleońskiego.
Łuk został w 1972 roku mocno zniszczony przez nadjeżdżającą ciężarówkę. Odrestaurowano go w latach 1976-77, jednocześnie zmieniając układ komunikacyjny wokół niego.

   

B – 7 HOBKÓW (2013) - Mogiła zbiorowa powstańców wielkopolskich

Emitent: Urząd Miasta i Gminy w Ślesinie, producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa,
czas obowiązywania: 2013-06-01 - 2013-09-30, projektant: Małgorzata Rodek, materiał: bimetal
(otok mosiądz, rdzeń miedzionikiel), średnica: 27 mm, waga: 9,1 g, nakład: 10 000 szt.

W Ignacewie – miejscowości położonej w Gminie Ślesin stoczono w 1863 roku dwie bitwy. 8 maja Taczanowski stoczył pierwszą bitwę z Rosjanami. Siły powstańcze liczyły ok. 1200 ludzi. Rosjanie stanowili jednak przewagę liczebną. Polacy zostali pokonani. W nierównej walce poległo ponad 160 powstańców, wielu zostało rannych. Druga potyczka miała miejsce 9 czerwca. Powstańcy pod dowództwem Edmunda Calliera i Wincentego Raczkowskiego pokonali wówczas oddział rosyjski. Upamiętnienie bitew było możliwe dopiero wiele lat później. Wymowny pomnik, który powstał na mogile powstańców, postawiono w formie kamiennego obelisku na szerokim cokole w 1918 r. Monument zniszczony w czasie II wojny światowej, został odbudowany i ponownie odsłonięty 22 lipca 1957 r.

Herb powstańczy: Polska (Orzeł Biały), Litwa (Pogoń) i Ruś (Michał Archanioł)
Bitwa pod Ignacewem, Powstanie styczniowe, Juliusz Kossak, przed 1893 r.
- ilustracje: WIKIPEDIA

W związku z uroczystościami towarzyszącymi rocznicy Gmina Ślesin wyemitowa dukaty lokalne – hobki o nominale 7, stanowiące kontynuację pierwszej emisji z 2008 roku. Nazwa dukata związana jest z gwarą, którą posługiwali się mieszkańcy Ślesina. Niegdyś Ślesinianie zajmowali się, bowiem, rolnictwem i handlem. Specjalnością Ślesinian stał się handel pierzem i hodowla gęsi. Wraz z handlem w okolicach wytworzył się żargon zwany „kminą ochweśnicką”. W Ślesinie używano jej między innymi wśród handlarzy. Hobki – to określenie pieniędzy w gwarze ochweśnickiej. Stąd właśnie wywodzi się nazwa emitowanego dukata.

Mogiła zbiorowa, w której spoczywają szczątki powstańców z oddziału kosynierów Michała Sokolnickiego poległych w przegranej bitwie stoczonej w Licheniu 8 i 9 maja 1863 r. W mogile pochowano również podporucznika Witolda Turno.
W dniu 9 maja 1863 r., kiedy pod Ignacewem trwały jeszcze walki, w Starym Licheniu, przy starym cmentarzu bronił się oddział kosynierów dowodzonych przez Michała Sokolnickiego. Podczas nierównej walki zginęli wszyscy powstańcy. Ich szczatki zapewne spoczywaja w zbiorowej mogile przy kościele.

Witold Turno - urodził się 21 maja 1835 r. w Objezierzu, ukończył szkołę politechniczną
w Paryżu, a następnie wstąpił do pruskiej szkoły wojskowej. Podporucznik II pułku gwardii w Berlinie. Od 1861 r. działał w konspiracji, czego konsekwencjami było aresztowanie. Więziony w Gnieźnie od 2 do 31 marca 1863 r. 26 marca trafił do oddziału powstańczego w Słupcy. Został ranny w boju pod Ignacewem i przewieziony do Lichenia. Zmarł 9 maja 1863 r. o godzinie 4 po południu.

Napis na mogile:

ŚP WITOLD TURNO
URODZIŁ SIĘ DNIA 21 MAJA 1835 ROKU
UMARŁ DNIA 9 MAJA 1863 ROKU
POKÓJ JEGO DUSZY
PAMIĘCI POWSTAŃCÓW POLEGŁYCH POD IGNACEWEM 8.V.1863 R.
POCHOWANYCH RAZEM ZE SWYM DOWÓDCĄ WITOLDEM TURNO
NA CMENTARZU LICHEŃSKIM
POMNIK TEN WYSTAWILI PIELGRZYMI LICHEŃSCY W 1967 R.
PONAD WŁASNE ZYCIE
MILSZA NAM BYŁA
WOLNOŚĆ ŚWIĘTEJ WIARY I NIEPODLEGŁOŚĆ OJCZYZNY

Ignacewo, mogiła poległych w bitwie pod Ignacewem

  

3 – LICHEŃ STARY

Licheń Stary z lotu ptaka – fotografia: http://www.ssm.konin.pl/

Licheń Stary (do 2012 roku Stary Licheń) – wieś położona we wschodniej części województwa wielkopolskiego, w powiecie konińskim, w gminie Ślesin, nad Jeziorem Licheńskim. Miał prawa miejskie w wiekach XV-XVII. Od połowy XIX w. znajdujące się tutaj Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski jest ośrodkiem pielgrzymkowym o znaczeniu nie tylko ogólnopolskim (rocznie ok. 1,5 mln pielgrzymów i turystów).
Według danych z 29 kwietnia 2010 roku miejscowość (sołectwo) miało 1479 osób zameldowanych na pobyt stały.

Historia osadnictwa na terenie miejscowości sięga epoki kamiennej, z której to przedmioty bytowania człowieka odnaleźli archeolodzy. W czasach rzymskich wiódł tędy szlak handlowy, zwany bursztynowym. Według legendy na wzgórzu, tuż nad jeziorem, znajdowała się wówczas pogańska świątynia, w której czczono słowiańskie bóstwo zwane Lichem – od którego z kolei wywodzić się miała nazwa miejscowości. Od co najmniej 1458 roku miał prawa miejskie, jednak brak rozwoju oraz zniszczenia z czasów potopu szwedzkiego spowodowały utratę tych praw w 1655 roku.

Numizmat z Lichenia Starego:

– 20 PIELGRZYMÓW (2011) - Bazylika w Licheniu Starym

Emitent: Mennica Łebska, producent: Mennica Łebska - Łeba,
czas obowiązywania: 2011-05-01 - 2011-08-31, materiał: miedzionikiel (CuNi),
średnica: 32 mm, nakład: 2500 szt.

Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Licheniu Starym – ośrodek kultu maryjnego o znaczeniu ogólnopolskim i międzynarodowym, położony we wsi Licheń Stary w centralnej Polsce (wschód Wielkopolski) w gminie Ślesin, powiecie konińskim. Część obiektów związanych z sanktuarium znajduje się na terenie gminy Kramsk. Sanktuarium leży na terenie parafii św. Doroty, w diecezji włocławskiej.

Bazylika Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski
Cudowny Obraz Matki Bożej Licheńskiej
- fotografie: WIKIPEDIA

Sanktuarium związane jest z objawieniami maryjnymi i uznawanym za cudowny obrazem Matki Boskiej Licheńskiej. Obejmuje ono swym zasięgiem zespół kościołów, kaplice, klasztory, cmentarz, kamienną Golgotę, muzeum im. ks. Józefa Jarzębowskiego, muzeum budowy bazyliki, Licheńskie Centrum Pomocy Rodzinie i Osobom Uzależnionym, hospicjum, Centrum Formacji Maryjnej „Salvatoris Mater”, Duszpasterstwo Młodzieży i Powołań, Dom Papieski, źródełko, liczne figury i pomniki oraz inne obiekty sakralne i infrastruktury pielgrzymkowej. Głównym kościołem sanktuarium jest obecnie bazylika Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Licheniu Starym. Swoją posługę pełnią w nim ojcowie ze Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (MIC).

Początek sanktuarium dały objawienia maryjne (I poł. XIX wieku), których świadkami byli Tomasz Kłossowski i Mikołaj Sikatka.

  

4 – Stowarzyszenie „Solidarni w Partnerstwie”

Inicjatorem tego przedsięwzięcia jest Lokalna Grupa Działania pn.: Stowarzyszenie „Solidarni w Partnerstwie”. Jej członkami  m.in. jest 6 graniczących z sobą gmin (Golina, Stare Miasto, Rychwał, Grodziec, Rzgów - powiat koniński, Tuliszków - powiat turecki). Każda z w/w gmin, wyemitowała swoją monetę, z charakterystycznym dla swojego miejsca zwierzątkiem (łącznie 6 rodz. monet).

   

A – Gmina Stare Miasto

Gmina Stare Miasto - gmina wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim. W latach 1975-1998 gmina położona była w województwie konińskim. Siedziba gminy to Stare Miasto. Według danych z 30 czerwca 2004 gminę zamieszkiwały 10 073 osoby.

Stare Miasto, kościół św. Piotra i Pawła przy ulicy Rychwalskiej – fotografia: WIKIPEDIA

Gmina Stare Miasto istnieje od około 1864 roku. W parafialnych aktach Stanu Cywilnego są wzmianki wskazujące na to, że przed rokiem 1864 istniały samoistne gminy we wsiach: Stare Miasto, Żychlin i Krągola. Siedzibą gminy jest wieś Stare Miasto, będąca niegdyś osadą targowa z połowy XII wieku, położona na skrzyżowaniu szlaków międzynarodowych, wchodząca w skład przedkolacyjnej konińskiej aglomeracji osadniczej. Prawdopodobnie był to początek miasta Konina, które później przeniosło się na północ w bezpieczniejsze miejsce, dogodne dla celów obronnych. Nazwa Stare Miasto pojawiła się, gdy istniało już nowe miasto lokacyjne, dla odróżnienia obu osad. Argumentami świadczącymi o randze i funkcji Starego Miasta jest budowa w XIII wieku w nim późnoromańskiego kościoła, a także położenie na skrzyżowaniu szlaków międzynarodowych.
Gmina do niedawna miała typowo rolniczy charakter. W ostatnich latach nastąpił szybki rozwój infrastruktury. Korzystnym czynnikiem rozwoju jest autostrada A2, która spowodowała zmianę profilu gospodarczego, regionalnego i lokalnego a także atrakcyjność inwestycyjną a co za tym idzie dynamiczny rozwój gminy.
Gmina przychylna jest inwestorom krajowym i zagranicznym. Posiada takie atuty, jak korzystne położenie geograficzne i komunikacyjne, dobrze rozwiniętą infrastrukturę, różne kwalifikacje zawodowe mieszkańców gotowych do podjęcia pracy, przychylność władz w szybkim załatwianiu formalności administracyjnych.
Do odwiedzin naszej gminy zachęca również malowniczy krajobraz z pięknymi obszarami leśnymi, zbiornikiem wodnym na rzece Powa, różnorodną roślinnością oraz zabytkowe budowle.

- 4 PARTNERKI / Stare Miasto (Bocian czarny)

Emitent: Urząd Gminy Stare Miasto, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-05-24 - 2009-08-23,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Awers: w górnej części monety - po lewej duży nominał pisany cyfrą: 4, po prawej logo Stowarzyszenia „Solidarni w Partnerstwie”, po prawej w pionie napis: MET i znak mennicy warszawskiej, u dołu półkolem napis: PARTNERKI.
Rewers: po lewej herb miejscowości Stare Miasto, po prawej bocian czarny, poniżej napis w poziomie: bocian czarny, u dołu półkolem napis: STARE MIASTO 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 23.08.2009.

Bocian czarny, hajstra (Ciconia nigra) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bocianowatych (Ciconiidae).
Zamieszkuje Eurazję między 60°N a 35°N (poza pustyniami Azji Środkowej). Obserwuje się przesuwanie zasięgu na zachód, gniazduje w środkowej Francji, a izolowane populacje również na Półwyspie Iberyjskim oraz w środkowej i południowej Afryce. W Hiszpanii to ptak częściowo osiadły.
W Europie Środkowej to rzadki ptak lęgowy żyjący w lasach liściastych i mieszanych, gdzie są małe prześwietlenia, na podmokłych łąkach, stawach i trzęsawiskach. Tu zakłada gniazdo w koronach drzew liściastych lub iglastych. Zalatuje też regularnie w czasie swych wędrówek. W Polsce spotkać go można na całym obszarze kraju, również w górach. Jest nielicznym ptakiem lęgowym - polską populację szacuje się na ok. 1200 par. Jego obecności sprzyjają bobry, które swoimi budowlami sprzyjają powstawaniu płytkich rozlewisk na terenach leśnych.
Ptak wędrowny - zimuje w południowej i wschodniej Afryce i południowej Azji lecąc tam ustalonymi szlakami, południowo-zachodnim i południowo-wschodnim. Odlatuje na zimowiska w Afryce w sierpniu i wrześniu. Populacja zachodnia przelatuje przez Gibraltar kierując się do tropikalnej zachodniej Afryki, wschodnie leci przez Bosfor do wschodniej Afryki. Granicą obu z nich jest rzeka Odra. Stąd część ptaków kierują się nad wschodni i środkowy basen Morza Śródziemnego. W porównaniu z bocianem białym są mniej uzależnione od ciepłych prądów wznoszących w trakcie migracji, choć dorównują im umiejętności szybowania.

   

B – Gmina Grodziec

Grodziec - po raz pierwszy wzmiankowany w dokumencie z 1394 r. Dawniej wieś szlachecka, własność m.in. rodziny Kwileckich. W drugiej połowie XVII w. była tu kuźnica – niewielki warsztat hutniczy z dymarką służącą do wytopu żelaza z rudy darniowej i młotem (napędzanym kołem wodnym), którym przesuwano otrzymany produkt w celu usunięcia zawartego w nim żużla. Pokłady rudy darniowej, których grubość dochodziła w okolicy wsi do 2 m, były eksploatowane jeszcze po II wojnie światowej. Latem 1940 r. hitlerowcy utworzyli we wsi getto dla ludności pochodzenia żydowskiego z ówczesnego powiatu konińskiego. Przebywało w nim ok. 2000 osób. Część z nich wywieziono w marcu 1941 r. do tzw. Generalnej Guberni, a pozostałych – w październiku 1941 r. – wymordowano w lasach pod Kazimierzem Biskupim. Później – na przełomie 1942 i 1943 r. – hitlerowcy urządzili we wsi obóz pracy dla Żydów. Lasy położone na zachód od wsi były w 1944 r. terenem działania radzieckich grup zwiadowczych, zrzucanych na spadochronach na tyły frontu. W skład tych grup wchodzili także Polacy. W niewielkiej odległości od Grodźca miały swe leśne obozowiska m.in. oddziały Sergiusza Iliaszewicza( pseudonim „Zygmunt Sokołowski”) i Mikołaja Kozubowskiego ( pseudonim „Merkuriusz”). Ich działalność nie byłaby możliwa bez ścisłej współpracy z miejscową ludnością. Polacy ukrywali zwiadowców w swych zabudowaniach, dostarczali im żywności oraz zbierali potrzebne informacje. Punkty kontaktowe zwiadowców znajdowały się m.in. w: Białobłotach, Ciświcy Starej, Grodźcu i Lądku. 

Grodziec, kościół pod wezwaniem św. Wojciecha – fotografia: WIKIPEDIA

Wśród zabytków godnych uwagi należy wymienić m.in.: Kościół Parafialny p.w. św. Michała Archanioła w Królikowie, pierwotnie gotycki – prawdopodobnie z XV w., odbudowany w XVIII w. w stylu barokowym, jego wnętrze stanowi prawdziwą ucztę nie tylko dla znawców sztuki; zespół pałacowo - parkowy w Grodźcu, gdzie znajduje się pałac z sześciokolumnowym portykiem z XVII w., oficyna o skromnych cechach klasycystycznych z XIX w. oraz park krajobrazowy o powierzchni 16.12 ha, ze śladami osiemnastowiecznego założenia regularnego; Kościół Parafialny w Grodźcu (XIX w.); zespół dworski w Biskupicach, gdzie obecnie mieści się Szkoła Podstawowa oraz park dworski z połowy XIX wieku.
Obecnie gmina Grodziec liczy 5307 mieszkańców. Gmina ma charakter typowo rolniczy. Największym bogactwem Gminy jest nieskażona przyroda i lasy zajmujące 37,3 % powierzchni co stanowi doskonałe możliwości dla rozwoju pszczelarstwa i agroturystyki.

- 4 PARTNERKI / Grodziec (Pszczoła)

Emitent: Urząd Gminy Grodziec, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-06-01 - 2009-08-30,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: wizerunek pszczoły trzymającej herb miejscowości Grodziec, u dołu półkolem napis: GRODZIEC 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 30.08.2009.

Pszczoła (Apis) – rodzaj z rodziny pszczołowatych (Apidae). Pszczoły mają długość ciała od 7-8 mm do 16-18 mm. Ubarwienie o różnej intensywności - od jednolicie czarnego i ciemnobrązowego do żółtego i czerwonopomarańczowego. Skrzydła ich mają specyficzne użyłkowanie. Wyróżniają się charakterystycznym kształtem pólka radialnego na przednim skrzydle - ogranicza je zaokrąglona żyłka, która nieco odstaje od krawędzi skrzydła. Pszczoły widzą promieniowanie ultrafioletowe.
Wszystkie gatunki należące do rodzaju Apis żyją w zorganizowanych społeczeństwach. Budują one z czystego wosku pionowe plastry z obustronnie ułożonymi komórkami, służącymi do wychowu czerwiu i przechowywania pokarmu. Osobniki dorosłe i larwy odżywiają się nektarem, spadzią oraz pyłkiem kwiatowym. Zakładają duże kolonie (rodziny pszczele), zależnie od gatunku liczące od kilku do 20-80 tysięcy osobników. Życie rodzin jest koordynowane za pośrednictwem feromonów, regularnych zmian aktywności gruczołów, porozumiewania się za pomocą tańców i wydawania dźwięków. Występuje tu polimorfizm i polietyzm wiekowy. Doskonale wypracowały sposób regulacji temperatury w gnieździe, co pozwala rodzinom pszczelim na uniezależnienie się w dużej mierze od warunków zewnętrznych, dzięki czemu w klimacie chłodnym mogą przeżyć długie i surowe zimy całe kolonie, a nie tylko pojedyncze osobniki w stanie hibernacji, jak np. u trzmieli.

   

C – Gmina Tuliszków

Gmina Tuliszków - położona jest we wschodniej części województwa wielkopolskiego na południe od Konina w powiecie tureckim.
Powierzchnia gminy i miasta wynosi ogółem 19 944 ha, w tym miasta 704 ha i gminy 19 240 ha. Ogółem liczba ludności wynosi około 10 600 mieszkańców, a gęstość zaludnienia wynosi około 70 osób na km2.
Gmina Tuliszków ma charakter rolniczy, a wielu jej mieszkańców zajmuje się rolnictwem i sadownictwem od wielu pokoleń. Gmina Tuliszków słynie ze swoich sadów czereśniowych, przez co często nazywana jest „Krainą Kwitnącej Czereśni”.

Tuliszków, kościół pw. św. Wita – fotografia: WIKIPEDIA

Herb Tuliszkowa - główny motyw herbu miasta i gminy Tuliszków - lis na tarczy herbowej, jest zgodny z wzorem pieczęci miejskiej, widniejącej na dokumencie z 1793 roku. Tłem dla tarczy herbowej jest postać rycerza Janusza z Tuliszkowa trzymającego miecz grunwaldzki, który symbolizuje jego udział w bitwie pod Grunwaldem w 1410 roku. Na piersi rycerza znajduje się orzeł piastowski, świadczący o udziale w soborze w Konstancji w 1414 roku. Na dole znajduje się ozdobna wstęga z napisem Sigillvm Oppidi Tvliskow. Jest to herb rycerski, nawiązujący do jednego z historycznych właścicieli miasta, kasztelana kaliskiego Janusza Zaremby.

- 4 PARTNERKI / Tuliszków (Lis)

Emitent: Urząd Miasta i Gminy Tuliszków, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-06-06 - 2009-09-05,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: centralnie herb miejscowości Tuliszków, u dołu półkolem napis: TULISZKÓW 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 05.09.2009.

Lis – nazwa zwyczajowa oznaczająca drapieżnego ssaka z rodzaju Vulpes, najczęściej stosowana w odniesieniu do gatunku Vulpes vulpes (w języku polskim zwanego lisem pospolitym, lisem rudym lub, po prostu, lisem), a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a zaliczanych do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon.
W klasyfikacji biologicznej nazwą lisy określane jest plemię Vulpini w rodzinie psowatych.
Lisie futro było cenione ze względu na puszysty włos i kolor – w zależności od gatunku: od jasnorudego do czarnego.
Lis jest znakiem sprytu i przebiegłości w wielu kulturach, występuje w licznych bajkach i podaniach.

     

D – Gmina Rychwał

Odtworzenie dziejów Rychwała nie jest sprawą prostą, nie zachowało się w tym zakresie zbyt wiele materiałów źródłowych. Miasto lokowane było na prawie niemieckim, jednocześnie stanowiło szlachecką własność prywatną. Prawa miejskie Rychwał uzyskał w drugiej połowie XIV w. lub na początku XV w., rozwijając się przy szlaku handlowym - „Szlak Bursztynowy”. Bardzo ważną rolę w życiu miasta odgrywał handel, sprzyjał temu układ dróg lokalnych.

Rychwał z lotu ptaka – fotografia: http://www.rychwal.pl/

O rozwoju Rychwała decydowały przede wszystkim czynniki własnościowe, gospodarcze i społeczne.
Obecnie Gmina Rychwał jest gminą miejsko – wiejską zlokalizowaną w powiecie konińskim w południowo-wschodniej części województwa wielkopolskiego na Równinie Rychwalskiej przy drodze krajowej nr 25 Bobolice – Oleśnica oraz przy trasie wojewódzkiej nr 443 Jarocin – Tuliszków.
Gmina ma charakter typowo rolniczy z dominacją małych i średnich gospodarstw.
Na jej terenie znajdują się czyste zbiorniki wodne i duże obszary lasów mieszanych z unikatowymi stanowiskami roślinności błotnej „Bagno: oraz stanowiskami sosny pospolitej w wieku około 200 lat. Również w parkach odnaleźć można podlegające ochronie zabytkowe drzewostany.
Przez kompleksy leśne prowadzi atrakcyjna trasa rowerowa oraz ścieżka edukacyjna.
Ponadto w Gminie Rychwał istnieją dobre warunki do rozwoju agroturystyki oraz spędzania wolnego czasu na łonie przyrody, czemu sprzyja rozwijająca się infrastruktura turystyczna i kulturalna.

- 4 PARTNERKI / Rychwał (Wiewiórka)

Emitent: Urząd Miasta i Gminy Rychwał, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-06-06 - 2009-09-05,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4  g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: po lewej herb gminy Rychwał, po prawej wiewiórka, u dołu półkolem napis: RYCHWAŁ 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 20.09.2009.

Wiewiórka pospolita, wiewiórka ruda (Sciurus vulgaris) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Występuje w Europie i Azji. Jest pospolita na terenie całej Polski.
Występuje w lasach liściastych i iglastych, a także w parkach i zadrzewieniach.
Osiąga długość ciała 19-23 cm i ogona 15–20 cm, waga 250–340 g. Jest typowym zwierzęciem nadrzewnym. Grzbiet ubarwiony ma na kolor od rudego do ciemnobrązowego, spód ciała jest biały. Wiewiórki żyjące w Karpatach i Sudetach mają umaszczenie ciemniejsze – ciemnobrązowe. W zimie wszystkie wiewiórki zmieniają ubarwienie na popielate (szata zimowa).
W dziupli ma swoje zapasy, zamieszkuje gniazda ptaków lub buduje je sama. Gniazda te buduje w koronach drzew, zwykle w rozwidleniu gałęzi. Buduje je z trawy i drobnych gałązek i wyściela mchami. Gniazda te mają jeden wejściowy otwór. Jest aktywna w dzień. Jej pożywienie stanowią nasiona, pędy, grzyby, owoce, ale także owady, jaja i pisklęta. Gromadzi zapasy żywności, np. zakopując nasiona – przyczynia się w ten sposób do rozsiewu nasion drzew. Obserwowano też, że na gałęziach drzew suszyła grzyby. Długi, puszysty ogon odgrywa ważną rolę podczas skoków – stabilizuje kierunek lotu.

   

E – Gmina Golina

Gmina Golina - położona jest na skraju Pojezierza Kujawskiego i Doliny Konińskiej Gmina Golina, stanowi obszar o łącznej powierzchni 9905 ha. Historia Gminy sięga wieku XI. Zgodnie z najstarszymi przekazami oraz zachowaną do dziś dokumentacją, na przestrzeni XI i XII wieku większość dzisiejszych miejscowości wchodzących w skład dzisiejszej Gminy, stanowiło niezamieszkałe przez ludność tereny.
W tym czasie na skutek podjętych przez ówczesne władze, również kościelne, działań mających na celu skolonizowanie terenów obecnej Gminy Golina, zaczęło formować się osadnictwo. W początkowym okresie tereny te zamieszkiwała głównie ludność niemiecka, jednak wraz z upływem czasu na coraz szerszym obszarze Gminy zaczęto osadzać ludność pochodzenia polskiego. W wyniku trwającego od XII do XIV wieku procesu kolonizacyjnego, na terenie dzisiejszej Gminy, wyłoniły się dwa główne rodzaje układów zabudowy, charakteryzujące obecne miejscowości.

Golina z lotu ptaka – fotografia: http://golina.pl/ssi/pl/

Do dziś w części miejscowości zachował się zwarty, tzw. ulicowy charakter zabudowy, są jednak wioski w naszej Gminie o rozproszonej zabudowie, w postaci pojedynczych zagród lub ich grup. Znana od XIV wieku Golina, to jedyna miejscowość obecnej Gminy Golina posiadająca status miasta. Według najstarszej, pochodzącej z 1338 roku wzmianki Golina była prywatnym grodem rodu Golińskich. W roku 1330 szlachcic Jan otrzymał z rąk Króla Władysława Łokietka przywilej lokacyjny, który został potwierdzony przez Króla Kazimierza Wielkiego w roku 1362. Jak mówi przekaz ówczesna Golina rozwijała się dobrze do czasu wydarzeń, które spowodowały zaburzenie rozwoju miasta. Począwszy od groźnego w skutkach pożaru, który w 1611 roku strawił znaczną część Goliny, przez rozbiory aż po wybuch II wojny swiatowej.
Miejscowość na pewien czas utraciła status miasta, miało to miejsce w latach 1870-1921. Dziś licząca ponad 11 700 mieszkańców Gmina Golina, składa się z 18 sołectw oraz miasta Golina – 4500 mieszkańców. Atrakcją turystyczną gminy są obiekty sakralne, pochodzące z XIX wieku oraz zespół dworsko-pałacowy w mieście Golina.
Teren Gminy jest częściowo położony w obszarze NATURA 2000, stanowiący granicę Nadwarciańskiego Parku Krajobrazowego z unikalną na skalę europejską florą i fauną.
Żuraw - występuje na terenie Gminy w obszarze NATURA 2000, podkreśla walory przyrodnicze Gminy.

- 4 PARTNERKI / Golina (Żuraw)

Emitent: Urząd Miejski w Golinie, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-07-01 - 2009-09-30,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: po lewej herb gminy Golina, po prawej żuraw, u dołu półkolem napis: GOLINA 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 30.09.2009.

Żuraw (zwyczajny), żuraw popielaty, żuraw szary (Grus grus) – gatunek dużego ptaka z rodziny żurawi (Gruidae), zamieszkujący północną i środkową część Eurazji. Do niedawna można go było spotkać w całej Europie. W wyniku osuszania podmokłych lasów zniszczono jego lęgowiska i obecnie na południe od Bałtyku i na południu Europy występuje tylko wyspowo. Ciągły zasięg obejmuje Półwysep Skandynawski, północną Rosję i Azję aż po wschodnią Syberię. Wiosenne powroty w marcu i kwietniu, a jesienne przeloty we wrześniu i październiku. Zimuje na Półwyspie Iberyjskim, w zachodniej Azji i Afryce Północnej aż do Sudanu.
W Polsce nieliczny lub bardzo nieliczny ptak lęgowy niżu (5-6 tys. par).

   

F – Gmina Rzgów

Gmina Rzgów istnieje od 1837 r. Najstarsze znaleziska archeologiczne świadczące o pobycie człowieka wtym rejonie sięgają schyłku starszej epoki kamienia – paleolitu. Znalezione na wydmach nadwarciańskich narzędzia krzemienne archeolodzy zaliczają do wyrobów tzw. kultury świderskiej z ok. 9000 – 8000 lat p.n.e. Rozwój osadnictwa na tych terenach nastąpił w okresie wpływów rzymskich, czyli na początku naszej ery. Koncentrował się on w pasie wydm nadwarciańskich, po obu stronach pradoliny.

Rzgów, drewniany kościół pod wezwaniem św. Jakuba – fotografia: http://www.powiat.konin.pl/

Siedzibą gminy jest bardzo stara osada – Rzgów. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pochodzą już z XII wieku. Stanowiła wówczas posiadłość klasztoru cystersów w Lądzie. Później stała się wsią szlachecką. W czasie okupacji hitlerowskiej w latach 1940 – 1941 istniało tu getto dla ludności pochodzenia żydowskiego. Obecnie wieś spełnia rolę siedziby władz samorządowych i administracji gminnej, a także lokalnego ośrodka handlu i usług

- 4 PARTNERKI / Rzgów (Bóbr)

Emitent: Gmina Rzgów, Stowarzyszenie Solidarni w Partnerstwie,
producent: Mennica Polska S.A. - Warszawa, czas obowiązywania: 2009-08-20 - 2009-11-30,
projektant: Piotr Andrzej Gorol, materiał: mosiądz, średnica: 27 mm, waga: 8,4 g, nakład: 20 000 szt.

Rewers: po lewej herb gminy Rzgów, po prawej bóbr, u dołu półkolem napis: RZGÓW 2009, u góry półkolem napis: HONOROWANE DO 30.11.2009.

Bóbr europejski (Castor fiber) – gatunek ziemnowodnego gryzonia z rodziny bobrowatych (Castoridae).
Dawniej występował w całej strefie umiarkowanej Europy i Azji, obecnie wyginął w wielu regionach Europy.
Aktywny jest nocą i o zmierzchu. Trudno więc go w czasie dnia zauważyć. Bobry najlepiej podpatrywać wcześnie rano o świcie. Występuje głównie w lasach łęgowych nad strumieniami, rzekami, jeziorami.
Charakterystyka ogólna: długość ciała - 70-100 cm, długość ogona - 3-28 cm, masa ciała - 15-30 kg, dojrzałość płciowa - 2-3 lata, liczba młodych w miocie - 2-4, długość życia - 10-15 lat, w niewoli - 50 lat.
Ma małe oczy i uszy. Nogi krótkie, biega ociężale, palce u stóp są złączone błoną, ułatwiającą pływanie, ogon (zwany kielnią lub pluskiem) jest szeroki, spłaszczony grzbietobrzusznie i pokryty łuskami, służy jako ster regulujący głębokość zanurzenia. Futro koloru brązowego, ciemnobrązowego, a nawet czarne. Posiada silnie rozwinięte siekacze.
Latem bobry żywią się głównie roślinami wodnymi i przybrzeżnymi, zimą odżywiają się łykiem drzew liściastych (najczęściej topoli, wierzby), które zgromadziły w lecie. Drzewa stanowią jeden z budulców żeremi. Bobry bez problemu ścinają drzewa w okolicach rzek. Starają się ścinać drzewo w ten sposób, aby przewróciło się ono w kierunku rzeki. Kopią nory w brzegach rzek oraz wałach przeciwpowodziowych lub w brzegach jezior. W przypadku braku dogodnych miejsc budują kopce z gałęzi i mułu, otoczone wodą, zwane żeremiami. Wejście do nory znajduje się pod wodą. Nora zaopatrzona jest także w otwór wentylacyjny. Czasami w żeremiu bobrów zamieszkują także piżmaki.

   

Autor: Józef Smurawa

Źródła:
- http://pl.wikipedia.org/
- http://portalwiedzy.onet.pl/
- http://www.powiat.konin.pl/
- Mennica Polska S.A.
- Mennica Śląska Sp. z o.o.