Park Narodowy Gór Stołowych powstał w 1993 r., obejmuje 63,4 km2 Gór Stołowych i Wzgórz Lewińskich. Jego wyjątkowy charakter dotyczy przede wszystkim budowy geologicznej i rzeźby skał, które przypominają zarówno regularne bryły geometryczne, jak i fantastyczne kształty zwierząt, ludzi i baśniowych postaci. Budzą zachwyt i jednocześnie trwogę ciemne czeluście, głębokie szczeliny, strome przepaście, wąskie i zawiłe labirynty.

Park powstał jednak nie tylko ze względu na wyjątkowe wrażenia estetyczne, jakich doznaje każdy odwiedzający. Innym powodem jest różnorodność flory, szczególnie mchów, porostów i wątrobowców, jak również występowanie całych zespołów roślinnych, wśród których wymienić należy przede wszystkim tzw. torfowiska wysokie, gdzie spotkamy rośliny bagienne, np. rosiczki, widłaki, czy też żurawiny. Ogółem flora Parku liczy ok. 650 gatunków roślin naczyniowych, spośród których 28 objętych jest całkowitą ochroną.

Obszary Parku zamieszkiwane są przez duże populacje jeleni, saren, dzików, lisów, oraz gryzoni; w szczelinach skał zadomowiły się nietoperze. Rarytasem w świecie ptactwa są jarząbek, słonka, bocian czarny, trzmielojad, kobuz i kilka innych.

Puchacz to największa sowa w Europie, osiąga 80 cm wysokości i 4 kg wagi. Posiada charakterystyczne „uszy” ukształtowane z piór, osłaniają one rzeczywiste otwory słuchowe i prawdopodobnie pomagają mu w odbiorze dźwięków; faktem jest, że słuch tych ptaków przewyższa 10-cio krotnie słuch człowieka. Gałki oczu puchacza, podobnie jak i innych sów, są nieruchome, może on jednak obracać głowę w obrębie ok. 270o. Poluje o zmierzchu i nocą na otwartych przestrzeniach latając bardzo nisko. Dzięki bocznym puszystym piórom lot puchacza jest bezszelestny. Jego pokarmem są ptaki, gryzonie, zające, jeże, bywają także małe sarny i jelenie. Puchacz nie buduje gniazd, zajmuje je po innych ptakach. Samiec i samica łączą się w parę na całe życie, którego tryb trzeba nazwać zdecydowanie osiadłym. Puchacz żyje średnio 30 lat, w niewoli nawet 60.

Puchacz - fotografia: WIKIPEDIA