Sanok - SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ POCIESZENIA PANI ZIEMI SANOCKIEJ
Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia - Pani Ziemi Sanockiej przy franciszkańskiej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku zostało uroczyście otwarte i ogłoszone, 8 maja 2009 r.
Nieprzerwany i udokumentowany kult Matki Bożej w kościele franciszkańskim w Sanoku trwa od końca XVI w. Sanktuarium zostało erygowane 19 marca 2009 r. przez abp. Józefa Michalika, metropolitę przemyskiego, a uroczyste ogłoszenie miało miejsce 8 maja 2011 r. w czasie odpustowej mszy św. Przewodniczył jej o. Zenon Szuty OFMConv, wikariusz krakowskiej prowincji franciszkanów.

Emisja: marzec 2011r.

Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, pot. franciszkanie) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Zakon ten w 1517 roku na mocy bulli Ite et vos ad vineam meam został podzielony na Zakon Braci Mniejszych zwanych Obserwantami, oraz Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych. W 1619 pełną niezależność uzyskała trzecia gałąź: Zakon Braci Mniejszych Kapucynów. Wszystkie trzy zakony są oparte na tej samej regule, napisanej przez św. Franciszka i zatwierdzonej przez papieża Honoriusza III 29 listopada 1223 roku. Posiadają wspólne dziedzictwo historyczne i duchowe. Różne konstytucje oraz przełożeni stanowią jednakże o ich odrębności prawnej.
Istotę życia Braci Mniejszych wyznaczają słowa Reguły z roku 1223:
Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości. (Regula bullata rozdz. I)
Habity franciszkanów mogą się różnić w zależności od ich przynależności. Cechą wspólną dla wszystkich jest sznur z trzema węzłami symbolizującymi rady ewangeliczne. Na zdjęciu: franciszkanin z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych.
Jest to istota charyzmatu i działalności naśladowców św. Franciszka. Jej uniwersalność powoduje, że Bracia Mniejsi prowadzą bardzo zróżnicowaną działalność: pomoc ubogim, misje, kaznodziejstwo, prowadzenie parafii i sanktuariów, działalność naukowa (warto wspomnieć średniowieczny nurt filozoficzno-teologiczny (szkoła franciszkańska), do której zaliczani są m.in: św. Antoni Padewski, św. Bonawentura, bł. Jan Duns Szkot, William Ockham, Roger Bacon i inni). Jednak przed działalnością zewnętrzną pierwszeństwo posiada życie modlitwy. Charyzmat franciszkański jest więc kontemplacyjno-czynny.
W Polsce pierwszy klasztor franciszkański powstał w 1236 we Wrocławiu, a następny w 1237 w Krakowie.

Habity franciszkanów mogą się różnić w zależności od ich przynależności.
Cechą wspólną dla wszystkich jest sznur z trzema węzłami symbolizującymi rady ewangeliczne.
Na zdjęciu: franciszkanin z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych - ilustracja: WIKIPEDIA

Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia (oo. Franciszkanie) w Sanoku - rzymskokatolicka parafia należy do diecezji przemyskiej, dekanat sanocki.

Kościół i klasztor oo. Franciszkanów w Sanoku (widok od Rynku) - fotografia: WIKIPEDIA

Klasztor i kościół franciszkański w Sanoku został założony 27 lutego 1377 na mocy przywileju wydanego przez księcia Władysława Opolczyka. Książę nakazał uposażyć burgrabiemu sanockiemu Maciejowi Franciszkanów w dwór oraz wybudować kościół poza murami miasta. Organizację kościoła jak i całej diecezji przeprowadził w tym czasie Eryk z Winsen. W roku 1384 matka króla Ludwika Węgierskiego Elżbieta wydała zgodę na przeniesienie siedziby franciszkanów w obręb miasta. W nowym miejscu franciszkanie wybudowali kościół pierwotnie drewniany z murowaną zakrystią pw. Znalezienia Krzyża Świętego. W roku 1384 pleban kościoła pw. św. Michała usiłował zabrać klasztor, lecz królowa Elżbiata poleciła staroście, radzie i mieszczanom chronić przed plebanem zakonników, których przeniosła spoza murów do miasta. W roku 1387 Chartman Ghyr kleryk i notariusz publiczny zatwierdził ponownie w Krośnie w obecności biskupa Eryka dokumenty zatwierdzone przez księcia Władysława Opolczyka i królową Elżbietę. W roku 1485 król Kazimierz zatwierdził dokonaną przez ks. Piotra Bala z Nowotańca, kustosza przemyskiego i pisarza królewskiego fundację dla ubogich i kalek z prepozyturą tegoż szpitala przy kościele NP Marii i uposażył go w dotacje.

Zygmunt Karol Gorazdowski (ur. 1 listopada 1845 w Sanoku, zm. 1 stycznia 1920 we Lwowie) – święty katolicki, polski ksiądz.
Urodził się w religijnej rodzinie szlacheckiej jako drugie z siedmiorga dzieci Feliksa i Aleksandry Gorazdowskich. Razem z rodziną młody Zygmunt przebywał w Sanoku sześć lat. To tutaj uniknął rzezi galicyjskiej. Opiekunka ukryła małego Zygmunta pod kołem młyńskim, ale przy tej okazji nabawił się poważnej choroby płuc – gruźlicy, która później towarzyszyła mu już przez całe życie. Do gimnazjum uczęszczał w Przemyślu. Jako uczeń uczestniczył w powstaniu styczniowym. Po ukończeniu gimnazjum studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. W 1865 przerwał studia i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie. Po ukończeniu seminarium odbył dwuletnie leczenie ze względu na gwałtowny nawrót gruźlicy.
Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1871 w katedrze lwowskiej. Przez pierwsze sześć lat pracował jako wikariusz i administrator w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowcach, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie. Od 1877 rozpoczął działalność kapłańską i dobroczynną we Lwowie. Już za życia mówiono o nim Ksiądz Dziadów, ojciec ubogich, apostoł Bożego Miłosierdzia. Spędził we Lwowie 40 lat, najpierw jako wikary, a potem proboszcz parafii św. Mikołaja.
Włączał się czynnie w istniejące już instytucje dobroczynne, powoływał też nowe. Założył dom pracy dobrowolnej dla żebraków, z jego inicjatywy zorganizowano tanią kuchnię ludową, w której żywili się robotnicy, studenci, młodzież szkolna, dzieci, a najliczniej – biedota lwowska. Wydawano w niej dziennie około 600 obiadów (korzystał z niej także św. brat Albert Chmielowski, ilekroć przebywał we Lwowie), założył zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego otworzył Internat św. Jozafata, którego był długoletnim dyrektorem. Powołał do istnienia pierwszy, a także przez długie lata jedyny w Galicji Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym za jego życia uratowano około 3000 dzieci. W roku 1903 założył katolicką polsko-niemiecką szkołę pw. św. Józefa, którą prowadzili Bracia Szkolni, sprowadzeni do Lwowa z Wiednia. Zorganizował zakonne Zgromadzenie Sióstr świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny (józefitki). Zakonnice niosły posługę cierpiącym w szpitalach, sierocińcach, ochronkach, w domach prywatnych.
Zmarł w opinii świętości. Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II podczas jego wizyty we Lwowie w czerwcu 2001, zaś kanonizowany przez papieża Benedykta XVI w Rzymie 23 października 2005 wraz z drugim polskim duchownym, lwowskim arcybiskupem obrządku łacińskiego Józefem Bilczewskim.
Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 26 czerwca, w rocznicę beatyfikacji. Od 2006 jest patronem Sanoka.
30 października 2010 w Sanoku przy współudziale społeczeństwa oraz zaproszonych gości m.in. biskupów Józefa Michalika i biskupa lwowskiego Mieczysława Mokrzyckiego odsłonięto statuę św. Zygmunta Gorazdowskiego przed kościołem Parafią Chrystusa Króla w Sanoku.

Święty Zygmunt Gorazdowski, prezbiter - fotografia: WIKIPEDIA