Sanok - SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ POCIESZENIA PANI ZIEMI SANOCKIEJ
Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia - Pani Ziemi Sanockiej przy franciszkańskiej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku zostało uroczyście otwarte i ogłoszone, 8 maja 2009 r.
Nieprzerwany i udokumentowany kult Matki Bożej w kościele franciszkańskim w Sanoku trwa od końca XVI w. Sanktuarium zostało erygowane 19 marca 2009 r. przez abp. Józefa Michalika, metropolitę przemyskiego, a uroczyste ogłoszenie miało miejsce 8 maja 2011 r. w czasie odpustowej mszy św. Przewodniczył jej o. Zenon Szuty OFMConv, wikariusz krakowskiej prowincji franciszkanów.

Emisja: marzec 2011r.

Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, pot. franciszkanie) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Zakon ten w 1517 roku na mocy bulli Ite et vos ad vineam meam został podzielony na Zakon Braci Mniejszych zwanych Obserwantami, oraz Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych. W 1619 pełną niezależność uzyskała trzecia gałąź: Zakon Braci Mniejszych Kapucynów. Wszystkie trzy zakony są oparte na tej samej regule, napisanej przez św. Franciszka i zatwierdzonej przez papieża Honoriusza III 29 listopada 1223 roku. Posiadają wspólne dziedzictwo historyczne i duchowe. Różne konstytucje oraz przełożeni stanowią jednakże o ich odrębności prawnej.
Istotę życia Braci Mniejszych wyznaczają słowa Reguły z roku 1223:
Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości. (Regula bullata rozdz. I)
Habity franciszkanów mogą się różnić w zależności od ich przynależności. Cechą wspólną dla wszystkich jest sznur z trzema węzłami symbolizującymi rady ewangeliczne. Na zdjęciu: franciszkanin z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych.
Jest to istota charyzmatu i działalności naśladowców św. Franciszka. Jej uniwersalność powoduje, że Bracia Mniejsi prowadzą bardzo zróżnicowaną działalność: pomoc ubogim, misje, kaznodziejstwo, prowadzenie parafii i sanktuariów, działalność naukowa (warto wspomnieć średniowieczny nurt filozoficzno-teologiczny (szkoła franciszkańska), do której zaliczani są m.in: św. Antoni Padewski, św. Bonawentura, bł. Jan Duns Szkot, William Ockham, Roger Bacon i inni). Jednak przed działalnością zewnętrzną pierwszeństwo posiada życie modlitwy. Charyzmat franciszkański jest więc kontemplacyjno-czynny.
W Polsce pierwszy klasztor franciszkański powstał w 1236 we Wrocławiu, a następny w 1237 w Krakowie.

Habity franciszkanów mogą się różnić w zależności od ich przynależności.
Cechą wspólną dla wszystkich jest sznur z trzema węzłami symbolizującymi rady ewangeliczne.
Na zdjęciu: franciszkanin z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych - ilustracja: WIKIPEDIA

Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia (oo. Franciszkanie) w Sanoku - rzymskokatolicka parafia należy do diecezji przemyskiej, dekanat sanocki.

Kościół i klasztor oo. Franciszkanów w Sanoku (widok od Rynku) - fotografia: WIKIPEDIA

Klasztor i kościół franciszkański w Sanoku został założony 27 lutego 1377 na mocy przywileju wydanego przez księcia Władysława Opolczyka. Książę nakazał uposażyć burgrabiemu sanockiemu Maciejowi Franciszkanów w dwór oraz wybudować kościół poza murami miasta. Organizację kościoła jak i całej diecezji przeprowadził w tym czasie Eryk z Winsen. W roku 1384 matka króla Ludwika Węgierskiego Elżbieta wydała zgodę na przeniesienie siedziby franciszkanów w obręb miasta. W nowym miejscu franciszkanie wybudowali kościół pierwotnie drewniany z murowaną zakrystią pw. Znalezienia Krzyża Świętego. W roku 1384 pleban kościoła pw. św. Michała usiłował zabrać klasztor, lecz królowa Elżbiata poleciła staroście, radzie i mieszczanom chronić przed plebanem zakonników, których przeniosła spoza murów do miasta. W roku 1387 Chartman Ghyr kleryk i notariusz publiczny zatwierdził ponownie w Krośnie w obecności biskupa Eryka dokumenty zatwierdzone przez księcia Władysława Opolczyka i królową Elżbietę. W roku 1485 król Kazimierz zatwierdził dokonaną przez ks. Piotra Bala z Nowotańca, kustosza przemyskiego i pisarza królewskiego fundację dla ubogich i kalek z prepozyturą tegoż szpitala przy kościele NP Marii i uposażył go w dotacje.

Kaczorowski Ryszard (ur. 1919, zm. 2010), ostatni prezydent rządu Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie. Przed wojną działacz harcerski w Białymstoku. Po zajęciu miasta przez Armię Radziecką tworzył Szare Szeregi, pełnił funkcję komendanta okręgu białostockiego. Aresztowany w 1941 przez NKWD, skazany na karę śmierci, zamienioną na dziesięć lat łagrów. Wywieziony na Kołymę, odzyskał wolność po podpisaniu traktatu Sikorski-Majski. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR formowanej przez generała Andersa. Przeszedł szlak bojowy 2 Korpusu, walcząc m.in. pod Monte Cassino.
Po wojnie pozostał na emigracji w Anglii, gdzie ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego. Działał na forum Rady Narodowej (parlament emigracyjny). W 1986 w rządzie na emigracji został ministrem do spraw krajowych, w 1989 objął stanowisko prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie. W dniu zaprzysiężenia L. Wałęsy (22 XII 1990) przekazał elektowi insygnia prezydenckie z okresu II Rzeczpospolitej, pieczęć i oryginalny egzemplarz Konstytucji kwietniowej z 1935.
Zginął w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010 roku, udając się z urzędującym prezydentem, Lechem Kaczyńskim na obchody rocznicy Zbrodni Katyńskiej.

Ryszard Kaczorowski - fotografia: WIKIPEDIA