Tatrzański Park Narodowy obejmuje cały obszar polskiej części Tatr. Łącznie ma powierzchnię 21164 ha. Zarówno florę (około tysiąc gatunków roślin naczyniowych i ponad 2 tysiące gatunków mchów, porostów, paproci) jak i faunę (ponad 8 tysięcy gatunków) charakteryzuje znaczna liczba endemitów, to znaczy gatunków występujących wyłącznie w Tatrach. Ze względu na unikatowy charakter tego wysokogórskiego obszaru Tatrzański Park Narodowy został w 1993 roku wpisany na listę Rezerwatów Biosfery UNESCO.
Kozica, żywy symbol Tatr, na stałe wpisała się w świadomość mieszkańców Podhala jako przykład swobody i umiłowania gór. Była i wciąż jest bohaterką ludowych gadek i opowieści, piosenek oraz pieśni, motywem malowideł na szkle, rzeźb i płaskorzeźb. Od niej wywodzą się lokalne nazwy: Kozi Wierch, Kozia Dolina, Kozi Grzbiet itp. Kozice są typowymi zwierzętami górskimi, najczęściej przebywają w strefie wysokości od 1700 do 2200 m n.p.m. Kozica jest zwierzęciem towarzyskim i żyje w stadach czyli kierdelach liczących od 5 do 15 osobników.
U obu płci przez całe życie występują rogi zwane hakami. Są one puste wewnątrz, hakowato odgięte do tyłu, osadzone względem głowy prostopadle, najczęściej czarne, rzadziej popielate. Haki wykorzystywane są do oznaczania wieku u kozicy na podstawie karbów odkładających się rokrocznie na rogach.
Oprócz silnie rozwiniętych mięśni nóg ułatwiających płynne poruszanie się po stromych ścianach górskich kozica posiada specjalną budowę racic. Ciało kozicy pokrywa dwuwarstwowa okrywa włosowa. Okres godowy u kozicy trwa od końca października do grudnia. Po około 180 dniach (w maju) koza wydaje na świat jedno, bardzo rzadko dwa młode.
(Na podstawie materiałów Tatrzańskiego Parku Narodowego)