Monetę wybito również w mosiądzu platerowanym srebrem oraz w mosiądzu i mosiądzu platerowanym srebrem z innym wizerunkiem na awersie - Pałac Branickich.

Białystok (esp. Bjalistoko, lit. Balstogė, ros. Белосток, białorus. Беласток, jid. ביאַליסטאָק) – miasto na prawach powiatu w północno-wschodniej Polsce, w Nizinie Północnopodlaskiej leżące nad rzeką Białą. Jest stolicą województwa podlaskiego i siedzibą władz ziemskiego powiatu białostockiego.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 295 198 mieszkańców.
Wśród miast wojewódzkich Polski, Białystok jest 2. miastem pod względem gęstości zaludnienia, 11. pod względem ludności i 13. pod względem powierzchni.
Białystok pełni funkcję administracyjnego, gospodarczego, naukowego i kulturalnego centrum regionu. Miasto z przyległymi gminami tworzy aglomerację białostocką.

Herb Białegostoku - ilustracja: WIKIPEDIA

Białystok leży na Wysoczyźnie Białostockiej, będącej częścią makroregionu Nizina Północnopodlaska. Znajduje się w centralnej części województwa podlaskiego.
Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 102,12 km².
Historycznie Białystok leży na Podlasiu.
Uwarunkowania geograficzne (miasto leży w sąsiedztwie Białorusi, Litwy i Rosji) i historyczne sprawiły, że Białystok jest miejscem, gdzie od wieków żyli wspólnie ludzie różnych kultur, wyznań i narodowości, co ukształtowało specyficzny charakter miasta.
Miasto jest położone nad rzeką Białą, będącą lewym dopływem Supraśli.

Zgodnie z podziałem rolniczo-klimatycznym Polski Romualda Gumińskiego, Białystok położony jest w dzielnicy podlaskiej. Klimat jej jest wyraźnie chłodniejszy od innych dzielnic nizinnych. Średnie temperatury stycznia mieszczą się w granicach od -4 do -6 °C, należą one do najniższych w Polsce. [Średnia temperatura roczna wynosi ok. +7 °C. Liczba dni mroźnych wynosi od 50 do 60, z przymrozkami od 110 do 138 dni, a czas zalegania pokrywy śnieżnej od 90 do 110 dni. Średnie sumy opadów rocznych oscylują wokół wartości 550 mm, a okres wegetacyjny trwa 200 do 210 dni.

Przyroda
Znajduje się w obszarze funkcjonującym pod nazwą Zielone Płuca Polski (dawne tereny województw: białostockiego, łomżyńskiego, olsztyńskiego, ostrołęckiego i suwalskiego). Około 32% jego powierzchni zajmują tereny zielone. Parki i skwery oraz 1779 ha lasów znajdujących się w granicach miasta tworzą specyficzny i zdrowy mikroklimat. W obrębie Białegostoku znajdują się dwa rezerwaty przyrody o powierzchni łącznej 105 ha, będące pozostałościami Puszczy Knyszyńskiej. Aglomeracja miejska sąsiaduje z Narwiańskim Parkiem Narodowym. Takie usytuowanie rezerwatów przyrody w bezpośrednim sąsiedztwie miasta jest unikatowe. Ze względu na te walory w 1993 r. Białystok jako pierwsze miasto w Polsce został przyjęty do międzynarodowego projektu Sieci Zdrowych Miast prowadzonego przez Światową Organizację Zdrowia.
Na terenie miasta znajdują się 3 rezerwaty przyrody:
-   Las Zwierzyniecki,
-   Rezerwat Antoniuk,
-   Rezerwat Bagno

Pałac Branickich to jeden z najciekawszych zabytków Białegostoku i jedna z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich epoki saskiej na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej.
Ze względu na bogaty wystrój nawiązujący do francuskich wzorów i otaczający go ogród określany bywa mianem polskiego Wersalu. XVII-wieczna rezydencja składała się z pałacu
razem z przyległymi do niego ogrodami, zwierzyńcami oraz zespołem zabudowań: pomarańczarnią, arsenałem, stajnią, wozownią, pawilonami ogrodowymi, studniami i domem ogrodnika. Jan Klemens Branicki rozbudowywał i modernizował posiadłość od lat 20. XVIII w. Zespół wzorowano na francuskich rozwiązaniach przestrzennych i dekoracyjnych. Ogrody z ponad  200 rzeźbami i zwierzyńcem rozciągały się na obszarze 14 ha. W XIX stuleciu i na początku XX zespół był własnością carów rosyjskich. Umieszczono w nim Instytut Panien Szlacheckich. Pałac tracił na znaczeniu, zatarła się barokowa kompozycja ogrodu. Choć zabytek został ograbiony i zniszczony podczas II wojny światowej, wewnątrz ostały się oryginalne rzeźby pałacowe, piękny jest także hol, klatka schodowa i aula.

Pałac Branickich w Białymstoku - fotografia: WIKIPEDIA

Brama Wielka zwana Gryfem w obecnym miejscu została usytuowana za czasów Jana Klemensa Branickiego. Doskonale koresponduje z wprowadzonym do rezydencji ikonograficznym programem apoteozującym hetmana Branickiego jako antycznego herosa. Kształtem przypomina łuk tryumfalny, na którego szczycie króluje złoty Gryf - symbol rodu Branickich. Bramę ozdabiają elementy świadczące o potędze rodu hetmańskiego, m.in. panoplia. Z Bramą Wielką wiąże się ciekawa historyjka opowiadana przez szlachcica Franciszka Biłgorajskiego. Za sprawą Branickiego przestawiono bramę w przeciągu kilku dni
z miejsca, w którym ona pierwotnie stała na obecne. Chciano zrobić niespodziankę pewnemu dyplomacie francuskiemu, którego wcześniej hetman wyprawił na polowanie. Gdy po kilku dniach dyplomata powrócił do pałacu nie mógł się nadziwić, że tak dużo się zmieniło podczas jego nieobecności. W XIX wieku, za czasów bytności Instytutu Panien Szlacheckich, bramę ogołocono z ozdobnych elementów, zdjęto nawet złotego Gryfa, a na jego miejscu zamocowano blaszaną chorągiewkę. Złoty Gryf powrócił na swoje miejsce dopiero w 2006 roku.