Bolesław I Chrobry (ur. w 967 r. w Poznaniu, zm. 17 czerwca 1025 r.) – książę Polski (od 992 r.) i pierwszy król Polski (od 1025 r.). W latach 1003-1004 był także księciem Czech (jako Bolesław IV). Wywodził się z dynastii Piastów, najstarszy syn księcia Polski Mieszka I i księżniczki czeskiej Dobrawy.

W 973 r. znalazł się na dworze niemieckim jako zakładnik i gwarant pokoju pomiędzy Mieszkiem I a królem niemieckim. Kilkakrotnie wstępował w związki małżeńskie, w 984 r. poślubił córkę margrabiego Miśni Rygdaga, odesłał ją jednak niebawem i w 986 r. Węgierkę nieznaną z imienia, matkę Bezpryma, którą także rychło porzucił i 987 pojął za żonę Emmildę, córkę księcia Dobromira, matkę m.in. Mieszka II. Poprzez te związki małżeńskie starał się o zdobycie wpływów wśród sąsiadów Polski.

Po śmierci ojca, w 992 r., przejął władzę, a jego pierwsze działania zdążały w kierunku wyeliminowania swych oponentów. Wypędził z kraju macochę Odę i trzech swych przyrodnich braci. Przywrócił jedność państwa i centralne, samodzielne kierowanie nim. Prowadził bardzo aktywną politykę zagraniczną. Z jednej strony jego działania zbrojne zakańczały się sukcesami, z drugiej jednak powodowały straty w skarbie państwa, zmniejszenie się liczby wojsk, najazd na Polskę sprawiły, że wyniszczono wiele ziem.

Doprowadził do kanonizacji św. Wojciecha i utworzenia, w 999 r., arcybiskupstwa w Gnieźnie oraz biskupstw w Kołobrzegu, Wrocławiu i Krakowie. Popierał cesarstwo Ottona III i uzyskał od niego potwierdzenie niezależności Polski, jednak po śmierci cesarza toczył wojny polsko-niemieckie, które ostatecznie zakończyły się pokojem w Budziszynie, na mocy którego Milsko i Łużyce zostały włączone do Polski. Jego Wyprawa Kijowska zaowocowała przyłączeniem Grodów Czerwieńskich.

Prawdopodobnie w 1025 roku, za zgodą papieża, został koronowany na pierwszego króla Polski. Zmarł 17 czerwca 1025 roku, kilka miesięcy po koronacji. Jego ciało zostało złożone w katedrze poznańskiej.

Bolesław Chrobry nie bez powodu nosił przydomek Chrobry. Słowo to oznacza człowieka dzielnego i walecznego. Pierwszy król Polski był niezwykle odważnym i mężnym władcą, a także rozsądnym politykiem.