1 denar ustecki 2010 - F. Chopin (Cu)
Jeśli chcesz dodawać kolejne pozycje do swojej kolekcji skorzystaj z konta Premium - konto możesz kupić <TUTAJ>
Dla kont zwykłych możliwe jest zarządzanie kolekcją tylko do 10 wpisów.
Konto Premium możesz kupić <TUTAJ>
Pytania? Sugestie? Zapraszamy tutaj do dyskusji.
Denary są emitowane przez lokalnego rzemieślnika - mincerza w Ustce od 2004 r. Są wybijane ręcznie według średniowiecznych technik menniczych. Należy jednak pamiętać, że przy tej metodzie bicia przesunięcie stempla, czy niedobite szczegóły zdarzają się często.
- średnica : 29 mm
- metal : mosiądz, miedź i cyna
Nakład tych żetonów nie jest dokładnie znany, ale najprawdopodobniej wybija ich się zaledwie kilkaset sztuk.
Emisja 2010, specjalna upamiętniająca 200-lecie urodzin Fryderyka Choina.
Legenda o denarze Usteckim
Po powrocie z wypraw morskich, wycieńczony tułaczką Gwido wymagał długiej rekonwalescencji. Niestety matka Gwida-Marusza nie miała pieniędzy na leczenie syna. Po raz kolejny wyprosiła pomoc u Syrenki.
- Dobrze, pomogę Ci ale to jest ostatni raz! - oznajmiła Syrenka. Z tymi słowy odwróciła się uderzając swym ogonem w nadchodzącą falę, wzniecając fontannę wody. W miejscach gdzie słone morskie krople dotknęły piasku rozsypały się w promieniach słońca złote i srebrne denary do złudzenia przypominające rybie łuski.
Marusza stała przez chwilę oszołomiona, ale szybko wzięła się w garść. Pozbierała denary i wraz synem podjęła decyzję, że będą pożyczać je ludziom na procent.
I tak rozpoczął swoją działalność pierwszy Bank Spółdzielczy w Ustce. Ten i wiele innych czynników sprawiły, iż mała rybacka osada prężnie się rozwijała. Do gwarnego portu nad Słupią z różnych stron świata przybywali bogaci kupcy i sprzedawali tu swój zamorski towar.
Zmieniały się czasy, ustroje i znaki pieniężne a blask denarów usteckich pomału śniedział i przygasał. I kiedy już wydawało się, iż cała sprawa uległa ostatecznemu przedawnieniu zapomnieniu, znaleźli się ludzie dobrej woli, którzy odnaleźli i wyciągnęli z kurzu i zapomnienia starą mennicę, dzięki której denar ustecki zabłysnął z nową siłą.
Ustka (kasz. Ùskô, niem. Stolpmünde) – miasto i gmina w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim. Siedziba gminy wiejskiej Ustka.
Ustka jest położona u ujścia rzeki Słupi do Morza Bałtyckiego. Jest miastem portowym, kąpieliskiem morskim oraz uzdrowiskiem. Miasto graniczy z gminą Ustka.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 16 062 mieszkańców.
Od 13 lipca 2003 Ustkę i Słupsk łączy porozumienie zwane Dwumiastem. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.
W Ustce zlokalizowane jest Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej, będące głównym ośrodkiem szkoleniowym dla potrzeb Marynarki Wojennej.
Stary i nowy herb Ustki - ilustracja: WIKIPEDIA
Herb Ustki – przyjęty w 1922 roku, odświeżony w roku 2006 oficjalny symbol miasta, przedstawia na błękitnej tarczy okręt oraz syrenę trzymającą srebrnego łososia.
Oficjalny opis
W błękitnym polu tarczy żaglowiec trójmasztowy srebrny (z rozwiniętymi żaglami i o złotych pennantach na szczytach masztów), na falach o srebrnych grzywach. Poniżej, u podstawy tarczy, syrena ukoronowana złotą koroną, o złotych włosach i złotym (rybim) ogonie, z lewą ręką na biodrze, prawą – ujmująca dłonią rybę srebrną (łososia ).
Herb został stworzony w 1922 roku przez miejscowego artystę, malarza Wilhelma Granzowa. Symbolizuje trzy podstawowe źródła utrzymania mieszkańców nadmorskiej miejscowości:
- port (statek),
- kąpielisko (syrena zanurzona w wodzie)
- rybołówstwo (łosoś w ręku syreny).
Herb Ustki znajduje się na tarczy Umierającego Wojownika
Herb Ustki znajduje się na tarczy Umierającego Wojownika – rzeźby upamiętniającej 76 ustczan poległych w I wojnie światowej. Po wojnie legendę do herbu wymyślił kaszubski pisarz Franciszek Fenikowski.
W 2006 roku "odświeżono" herb miejski.
Ustka, widok z falochronu w stronę latarni oraz portu - fotografia: WIKIPEDIA
Chopin Fryderyk Franciszek, kompozytor i pianista polski, urodzony 1 marca 1810 (według oświadczeń samego artysty i jego rodziny) lub 22 lutego (według metryki chrztu, sporządzonej kilka tygodni po urodzeniu) we wsi Żelazowa Wola koło Sochaczewa, na Mazowszu. Syn Justyny z Krzyżanowskich i Mikołaja Chopina, nauczyciela pochodzącego z Lotaryngii. Od 1816 uczył się gry na fortepianie u W. Żywnego, od 1822 - kompozycji u J. Elsnera, w latach 1826-1829 studia w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie.
W 1829 przebywał w Wiedniu, gdzie poznał m.in. K. Czernego i T. Haslingera. W 1830 odbyły się koncerty Chopina w Teatrze Narodowym w Warszawie (m.in. Koncert fortepianowy f-moll, Koncert fortepianowy e-moll i Fantazja na tematy polskie). W tymże roku udał się przez Pragę do Wiednia, stamtąd w 1831 wyjechał do Paryża. Na emigracji przebywał do końca życia, w Paryżu poznał m.in.: G. Rossiniego, L. Cherubiniego, H. Herza, F. Liszta, F. Hillera, F. Kalkbrennera, F. Mendelssohna, H. Berlioza, A. Mickiewicza, R. Schumanna, J.U. Niemcewicza, dawał publiczne koncerty oraz recitale w salonach arystokracji, zajmował się także pracą pedagogiczną (do jego uczniów należeli m.in.: M. Czartoryska, K. Mikuli, M. Kalergis).
W 1835 poznał pisarkę A. Dudevant (pseudonim George Sand), z którą łączyła go bliska znajomość do 1847. W 1838 przebywał na Majorce, komponując m.in. Preludia. W 1848 odbył się ostatni paryski koncert Chopina w Sali Pleyela, a także koncerty w Anglii i Szkocji. Artysta zmarł w Paryżu 17 października 1849, został pochowany
Fryderyk Franciszek Chopin, akwarela pędzla Marii Wodzińskiej, 1835 - ilustracja: WIKIPEDIA